So what?

Albo na przykład dziś, gdy wstaję rano i wiem, że czeka mnie wieczorem mocny trening.

Albo na zawodach, gdy już naprawdę nie mam siły przebierać kopytkami i najchętniej położyłabym się na trasie i leżała tak, leżała.

Kiedy pot zalewa oczy i szczypią.

Kiedy wszyscy mi uciekają i nie mogę ich dogonić. A ich plecy są coraz mniejsze, i mniejsze.

I gdy z marszu nie mogę "podrygnąć" się do biegu. Albo w ogóle jak muszę przejść w marsz.

Kiedy czuję, że biegnę jak po beczce, w miejscu.

Gdy podbieg nie zamierza się kończyć od godziny.

Albo w połowie interwału ze świadomością, że jeszcze takich osiem. Ja pierdolę, jeszcze osiem.

Kiedy od biegania psują się nogi i chudnie nie to co trzeba (czyli cycki).

Albo kiedy wszyscy cholera tacy rześcy i uśmiechnięci na 10 km a ja zdycham, a przed nami jeszcze 15-stka.

Albo jak widzę siebie w jakiejś szybie, że poruszam się jak słoń. I źle mi w różowym.

Gdy ktoś po 3 miesiącach biegania, robi 3:30 w maratonie, podczas gdy ja tak cierpię walcząc o złamanie czwórki.

Jak jest tak gorąco, że w krótkie gacie wbijać się muszę.

Albo gdy tak sobie gadamy: Idźże Bo pobiegać. Nie pójdę. Idź. Nie, nie chce mi się. I przegrywam zostając w domu z tymi wyrzutami sumienia.

Kiedy myślę, że przy takim wysiłku mogę dziennie zjeść litr lodów. A tak naprawdę to nie mogę cholera.

I gdy ze zmęczenia nie da rady zasnąć.

Normalnie szlag mnie trafia. Wtedy ja naprawdę nie cierpię tego biegania.

A biegam. Często gęsto bezczelnie radosna i uśmiechnięta. Niepojęte.