W międzyczasie - Nocny Bieg Solidarności

Jeśli u siebie, 2 przecznice od domu, jedyny raz w roku, w sobotni wieczór organizowany jest bieg to - nie ma wyjścia - cza startować. To nic, że jestem w okresie dość trudnych i ciężkich (jak dla mnie) treningów przedmaratońskich, że nabijam kilometry oraz zaliczam drugie zakresy i raczej nie ćwiczę szybkości. To nic, że wciąż boli mnie lewe biodro-pośladek (co to k. może być?), które trochę utrudnia całą sprawę. To nic, że następnego dnia przebiec mam 30 km (odhaczone), a za tydzień w biegu górskim czeka mnie 33-kilometrowa walka z Jaworzyną Krynicką. To nic. Nawet na zaliczenie - muszę wystartować. Zwłaszcza, że bieg promuje ideę transplantacji oraz generalnie pomagania i dawania siebie innym (Oświadczenie woli w portfelu jest? No! A zgłoszenie do banku dawców szpiku złożone? To dawać je w trimiga! Ale już!)

I jakem rzekła, tak się stało. W sobotę o godz. 20.00 wystartowałam w XXIII Nocnym Biegu Solidarności na dystansie 6 km. Razem z ok. 350 innymi biegaczami, wśród których byli również nasi regionalni olimpijczycy, goście zza wschodniej granicy oraz (serio!) prawdziwi Kenijczycy i Kenijki!

I oczywiście jak wystartowałam? I tu cała klasa odpowiada głośno: zaa szyybko! Durna Bo. Nie nauczy się. A przecież wie, że nie można dać się ponieść euforii, wie że to pułapka i że zaraz spuchnie. Wie, że to najgłupszy błąd początkujących biegaczy i że teraz - po roku biegania - po prostu nie można pozwalać sobie na takie wpadki! Ale nie, ona nadal swoje i zaraz po strzale startera - lufa do przodu! Pierwszy kilometr w tempie 4:07, słabo co?

Znajdź Bo na obrazku.

Mój bieg wyglądał mniej więcej tak:

1 km: Bo(b)że jak ja kocham to bieganie! I jaka szybka jestę, patrzcie!

2 km: No fajne to bieganie, ale chyba ciut za szybko wystartowałam. Bo! W takim razie już bez szaleństw, oddychaj i staraj się choć utrzymać to tempo.

3 km: Utrzymać to tempo? Czy kogoś tu pogięło? Ja pierdolę. Mam dość. A w ogóle to daleko jeszcze?

4 km: Jest źle. Niedobrze mi. Albo raczej głodna jestem. Nie, jednak mi niedobrze. Czy głodna? Zaraz naprawdę zwymiotuję.

5 km: No dobra, niech to się już skończy. Gupia Bo. Jak można było dać się tak nabrać? Nie masz siły? To teraz masz nauczkę. <Rezygnacja>

META: i jeszcze plastikowy medal ;(

No i taki to był bieg. Okazało się, że nawet na takim krótkim dystansie jak 6 km trzeba rozłożyć siły. Ameryka normalnie. Ale dobrze mi tak. Zawsze kolejne biegowe doświadczenie więcej.

Coś jak w tej reklamie (grało się kiedyś w kosza, nie?). Nie trafił 9 tys. rzutów... by potem odnieść sukces.

I choć w sumie mój wynik nie był taki zły: 6 km w 26:46 (średnie tempo 4:33, szybciej do tej pory biegałam jedynie kilometrówki), tak właśnie postrzegam ten start. Jako przegrany mecz. Który jednak przybliża mnie, kiedyś tam gdzieś w odległej galaktyce, do upragnionego finału.

Skoro nie potrafię szybko (i mądrze) biegać, to chociaż się powydurniam. 

A z radośniejszych rzeczy, to fajnie się startuje u siebie. Gdzie na trasie widać tylu znajomych biegaczy i kibice nie są anonimowi, a co każde okrążenie (były 4 pętelki) słyszysz "Daawaaj Łosiu!!!" ;) Gdy w biegowe ciuszki można wbić się w domu, a rozgrzewkę robić pod własnymi oknami. Fajnie też, że coś zaczyna ożywać ta nasza ukraińska, biegowa pustynia. Frekwencja w Biegu Solidarności była rekordowa, a w październiku (uwaga!) będzie nawet półmaraton, na który niniejszym serdecznie zapraszam! (Że tak powiem, kto nie wystartuje ten trąba).

I jeszcze jedno. Czy mówiłam już, że kiedyś ja też pobiegnę na Mont Blanc? No więc pobiegnę.