22.10.2012

Bieg na Górę Gór. Hej!

No naprawdę. Jeszcze nigdy żaden bieg mnie tak nie sponiewierał. Nigdy aż tak bardzo bardzo nie umierałam na trasie. Nigdy nie czułam, że zaraz porzygam się ze zmęczenia i że za metą to będzie prawdziwy koniec, koniec wszystkiego. I nigdy ostatnie 100 metrów nie było tak długie (i strome). Naprawdę.


Kasprowy Wierch - moja najwspanialsza, najogromsza, najpiękniejsza do zjeżdżania góra w Polsce. Namiastka włoskich Alp i austriackich lodowców. Góra Gór. Uwielbiam ją zimą, ale jakby ktoś rok temu powiedział mi, że będę na nią wbiegać, ojtam że jesienią, pomyślałabym o nim świr. A tymczasem wbiegłam/wszedłam nań. I sama się temu dziwię.

Do Zakopanego dojechaliśmy wspólnie z Kazimierzem z Krakowa. Dałam ogłoszenie na makaronypolskie, że szukam transportu z Krakowa na ten bieg. Po raz pierwszy to zrobiłam, pełna obaw, ale też raczej niespecjalnie oczekująca na odzew. Generalnie to ja nie lubię prosić, niezręcznie mi też na siłę podczepiać się pod innych, ale skoro jest taki dział w portalu, nie szkodzi spróbować pomyślałam i zamieściłam swój anons. Odzew był tego samego dnia, więc mogłam modyfikować plany i zamiast piątkowego wypadu do Zako, za którym delikatnie mówiąc nie przepadam raczej, pakować się do Krakowa, by odwiedzić siostrę swą i moich kochanych siostrzeńców. Moich ukochanych i głośnych siostrzeńców. Podróż przebiegła bardzo miło, zwłaszcza, że ostatecznie dołączył do nas w Krakowie także Paweł, kolega z teamu.


Na miejscu, w biurze zawodów spotkaliśmy jeszcze Beatę i Andrzeja. O proszę, co się dzieje, zaczynam na biegach spotykać znajomych biegaczy. To bardzo miłe. Po odbiorze dość wypasionego pakietu startowego (techniczna koszulka, skarpetki, buff, baton, bon na obiad i kupon zniżkowy do sklepu) i przebraniu się w biegowe ciuszki, zaczęłam obserwować co i kto dzieje się dookoła. Na bieg, który był finałem jednej z ligi biegów górskich, zjechali sami najlepsi polscy górale. Długosze, Świercogi, Ulfiki, Zatorskie itp. Generalnie wystarczyło popatrzeć na łydki (paczałam), by stwierdzić, że prawie nikt nie znalazł się tu przypadkowo. I wszyscy gadali, że dobra pogoda i że na pewno padnie rekord trasy (padł).

Ubrana byłam prawie prawie. Niepotrzebnie może targałam buffa, rękawiczki i ortalion, ale osłuchałam się, że z górami nie ma żartów, że wieje, że pokorę trzeba zachować i lepiej mieć z sobą więcej niż mniej, więc postanowiłam nie ryzykować. I chyba dobrze, bo jakbym pobiegła całkiem na krótko, to z pewnością byłoby załamanie pogody, oberwanie chmury, burza z piorunami, grad i tsunami. A tak - wraz z mym ortalionem w groszki - zapewniliśmy wszystkim bardzo ładną pogodę. Można dziękować.

Start o godz. 10.00 spod ronda im. Jana Pawła II. Najpierw ok. 1,5 km asfaltem pod górę do Kuźnic, a potem skręt na zielony szlak, gdzie wszystko dopiero miało się zacząć. Już od linii startu było pod górę, a wszyscy ruszyli jakby to płasko było lub w dół nawet. Ja oczywiście z nimi, przecież nie będę człapać w ogonie i zamykać całej stawki, nie? I wtedy już jakoś dziwnie poczułam, że najbliższe 90 minut nie będą należeć do najprzyjemniejszych i najprostszych w moim życiu.

Generalnie dało się biec do 3-4 km. Było pod górę, ale w normie - podbiegi przeplatane niewielkimi wypłaszczeniami, na których można było złapać oddech. Jak mi się biegło? A jak może się biec pod górę, gdy człowiek wkłada w ten wysiłek maksimum swych mocy? No właśnie. Skupiałam się na tym by biec, by nie szarpać, by trzymać w miarę równy oddech i tempo. Człapu człapu, czy ja aby nie biegnę w miejscu? Patrzę na Garmina - nie, jednak się przemieszczam, dobrze. Szlag mnie tylko trafia, jak wyprzedzają mnie inni. Życie. Skąd u nich ta moc?

Na Myślenickich Turniach, gdzie ustalono limit 1 godziny pojawiłam się po 38 minutach. Hmm, nie jest źle, machnęłam nawet do jakiegoś fotografa i mknę dalej. Marsz, bieg, marsz, bieg. Podczas marszu dłonie same lądują mi na udach (moich) - naprawdę tak jest lepiej i szybciej. Wyprzedzam kilku facetów. To lubię. Woda, napiłabym się wody. Niestety nie było żadnego punktu odżywczego, co nawet rozumiem wiedząc, jaki syf panować potem może w jego okolicach. Ale co za idioci w Parku Narodowym wyrzucają puste opakowania z żeli? No niestety, idioci znajdą się wszędzie. Woda, woda. Nie myśl o wodzie, myśl o Górze. Już niedługo, jeszcze tylko 3 km. Już tylko 2 km.

Te ostatnie 2 kilometry to była jakaś masakra. Oczywiście już tylko marszem. Miejscami trzeba było tak bardzo wysoko unosić kopytka, że myślałam że jakoś się ponaciągam niebezpiecznie. I wspinać się, wspinać. I jeszcze coś ciągle mi gada, że szybciej, że tam jakaś kobiałka z przodu w niebieskim i że fajnie byłoby ją wyprzedzić. Zaczyna boleć mnie kręgosłup (a że długi, to jest co boleć) i zatykać w klatce piersiowej, coraz trudniej mi się oddycha. Boli. A głos swoje: szybciej, szybciej. Wyobraźcie sobie swój najtrudniejszy i najcięższy trening interwałowy. Usuńcie z niego przerwy. Pomnóżcie zmęczenie razy dwa i dodajcie podbieg. Tak się czułam. A nawet bardziej.

Jeszcze tylko kilometr. Wyprzedza mnie jakaś kobieta w białym. A niech wyprzedza. Wszyscy mnie, kurna, wyprzedźcie najlepiej. Pierdolę to! Powietrza chcę, wody.
500 m. Tylko nie pacz Bo w górę, Garminowi się poprzyglądaj. Złamię 1:20, czy nie? A czy to ważne? Niech będzie nawet 1:30, ale niech to się już skończy.
300 m. To się nie dzieje naprawdę, to jakaś masakra jest. Czemu, do jasnej, nie zrobiłam jakiegoś treningu po schodach?
200 m. Nie wiem jak, ale wyprzedzam tę babkę w niebieskim, i jeszcze jedną w fioletowym. Aua. Wody!
100 m. Słyszę doping tych, którzy już ukończyli, paczę w górę. I po co tam patrzyłaś? Jezzzu jak wysoko! Zaraz się porzygam, nie wiem tylko czy na prawo czy lewo.
Jak ja pokonałam te ostatnie 100 m? Nie mam pojęcia. Wiarą? Siłą woli? Boskością swą? Pokonałam, choć na pewno było to najdłuższe i najtrudniejsze 100 m w moim biegowym życiu.

Za metą usiadłam i powtórzyłam tylko "Ja pierdolę". Położyłam się na kamieniach. Paweł mówi, żeby głowa między kolanami. Porzygam się, czy nie? Po jakiś 5 minutach dochodzę do siebie. Otwieram oczy. Bobże, jak tu pięknie! Ile ludzi! Jak kolorowo! Jakie widoki cudne! I jaka ja szczęśliwa jestem! Zdjęcia sobie róbmy, zdjęcia! Piję milion kubków serwowanej przez organizatorów wody z sokiem malinowym. Pyszne! Czuję radość, dumę i satysfakcję. Góra Gór zdobyta! Stało się!
I tak jak w trakcie biegu ta piekielna Góra uświadamiała mi nonstop, jak bardzo jestem mała i malutka, tak teraz - jak nic - znów poczułam się wielka ;)

Założyłam sobie, żeby ukończyć ten bieg (dobre sobie, bieg) poniżej 1:30. Optymistycznie myślałam o wariancie 1:25, a nawet ciut mniej. Wyszło 1:20:36. Czyli bosko. Oczywiście żal, że nie jest 1:19, ale to już gada Diabeł, nie ja. Bo naprawdę jestem mega zadowolona. Byłam 193 na 331 wszystkich świrów i 16 wśród 55 kobiałek (7 w kategorii).

Bez śniegu na Kaspro trochę tak dziwnie...  
To że uwielbiam biegi górskie to jasne. Tak sobie myślę, że chyba jednak wolę bieganie w stylu anglosaskim (pod górę i w dół), niż w alpejskim (naparzanie tylko pod górę). W anglosasie jest po prostu radość w trakcie biegu, a nie tylko po jego zakończeniu. Jest szansa, by na zbiegach złapać oddech, jest wiatr we włosach i świadomość, że to co się straci maszerując pod górę zawsze można nadrobić w dół. I człowiek przemieszcza się jakoś szybciej. I ten wysiłek jest o mniejszym stopniu intensywności, i płuca są na swoim miejscu. No po prostu łatwiej jest. I przyjemniej.

Co nie znaczy, że rywalizacja: Góra vs Bo została zakończona. Za rok przekonamy się, kto tu tak naprawdę jest wielki.
Hej!

25 komentarzy:

  1. Aż mnie uda bolą od samego czytania :-) I płuca mi zatyka. Gratulacje BOska! Na tym zdjęciu wyglądasz na szczęśliwą!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki, dzięki! Jeszcze pić Ci się powinno chcieć od czytania. Chce? ;)

      Usuń
  2. Chce mi się, ale bardziej od kaca, którego powinienem mieć wczoraj, a mam dzisiaj :-)

    OdpowiedzUsuń
  3. a ja czytając to, umieram ze śmiechu, radości i podziwu dla Ciebie jednocześnie... szczególnie Twoje "ja pierdole" przypadło mi do gustu, gdyż nie wiem czemu, na 10 kilometrze mojego pierwszego w życiu maratonu mówiłem sobie w duchu: "kocham bieganie, kurcze, to jest to, to jest dla mnie, moge biegać bez końca", a na 39 kilometrze mówiłem sobie: "jestem pierdolnięty, co ja tu robie, chyba mnie Bóg opuścił" :) heheheh, chyba wszyscy mają podobnie.
    Super sie czyta Twoje wpisy, gratuluje i życzę powodzenia :)

    pilatto :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki! Tak sobie teraz próbuję przypomnieć, co jeszcze myślę w tych krytycznych momentach i jednak nie ma szału, ograniczona jestem - myślę tylko "ja pierdolę" ;)

      Usuń
  4. Wróciłam własnie z biegania po świętokrzyskich pagórach i tak jak jeszcze godzinę temu myślałam o tym jak o weekendzie no takim trochę gorskim, to teraz jawi mi się, że biegałam po wklęsłym. Szacun i gratulacje! :))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie, nie! Dobrze myślałaś! Byłaś w górach! To ja byłam w jakimś piekle ;)

      Usuń
  5. No to jeszcze raz pogratulować! Wiem co to za wyczyn, bo na Kasprowy z plecakiem wychodziłam i trudno mi sobie wyobrazić wbiegniecie tam. Tylko patrzeć a zaczniesz trzaskać ultramaratony! Co do tych opakowań po żelach to uważam, że to lekkie przegięcie. Rozumiem, że to tak w ferworze walki, ale przecież są jakieś wartości wyższe...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki! Jeśli chodzisz z plecorem po górach to byłoby Ci tam łatwo. Ja nie chodzę, nie lubię, za nudno i za wolno się wówczas przemieszczam - i dlatego umierałam.

      Usuń
    2. Ja uwielbiam z plecakiem, tak cały dzień się szwendać... Ale jeździmy w góry nie częściej niż trzy razy do roku. To stanowczo za mało by poprawić kondycję. A szkoda.

      Usuń
    3. Bo, bluźnisz, góry są debest w każdej formie :D

      Usuń
    4. No dobra, fajne są zawsze (ale i tak mi się nudzi podczas łażenia). Ale najfajniejsze do biegania i zjeżdżania. Kropka.

      Usuń
  6. Gratulejszyns przede wszystkim! Nie wiem, czy to Twoje pisanie, czy inne stymulatory (khe, khe), ale ja bym już tak chciała więcej i szybciej i tyle pomysłów biegowych mam, aj aj!

    A widoku z Kasprowego po takim dokonaniu zazdroszczę taaaak bardzo. Więcej zdjęć!!

    ... Ty w ogóle na zmachaną nie wyglądasz na tym zdjęciu!

    No i... łydeczki górskiej czołówki... mmm... :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki! Powiem tak. Co poniektóre łydki równie piękne jak te widoki z Kaspro. Albo i piękniejsze ;)

      Usuń
  7. Wielkie brawa i gratulacje:)Pozdrówka;)

    OdpowiedzUsuń
  8. Szacun! Wszedłem już wiele razy, ale wbiec mi się jeszcze nie udało :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Jako że sam zrobiłem 01:40, chylę czoła!

    OdpowiedzUsuń
  10. Congratki i ukłony BOska! Byłam na starcie niedługo po tym jak wyruszyliście, potem pohasałam po maleńkich pagórkach w lesie i marzyłam, że chcę na górę. Po Twojej relacji bać się powinnam, ale też chcę powiedzieć "Ja pierdolę".

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No to za rok spotykamy się na starcie ;) Nieoficjalnie wiem, że w ostatni weekend maja ma być w Zako kilka różnych biegów górskich (coś na kształ Festiwalu Biegowego w Krynicy) - będzie można się więc sprawdzić już wcześniej.

      Usuń
  11. Gratulacje przez duże G! To nie tylko 8,5km, to aż 8,5km pod górę! Naprawdę wielki szacunek! :)

    OdpowiedzUsuń
  12. chyba się za rok przejadę... namówiłaś mnie...

    OdpowiedzUsuń
  13. cudo! jak będziesz startować w jakiś biegach górskich to pisz na blogu, może zdążę się zapisać... :P Bo niestety zwykle jak się orientuje, że coś się dzieje to a) bieg jest za dwa dni b) od miesiąca nie ma już numerów startowych. A że startowałam jak na razie jedynie w Trzech Kopcach, to marzę o prawdziwych górach! Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  14. Świetny blog!
    Wiele przydatnej wiedzy i bogatej treści
    Zapraszam do mnie
    Banners Broker

    OdpowiedzUsuń