Maraton inny niż wszystkie

Przygotowania do pierwszego były jak podróż w kosmos. Wszystko nowe, inne, bywało, że bardzo trudne i pozornie nie do przejścia. Zaczynałam od zera. Od biegania do huśtawek i z powrotem, przekraczania magicznego tempa 5:50 na treningu, od okładów z lodu na kolana tak bardzo bolały oraz wizyt u mądrych lekarzy twierdzących, że oj, bieganie to chyba nie dla pani, skoro boli, co najwyżej do autobusu podbiec można, a wieczorem ewentualnie nordic walking skoro się pani upiera, ale i tak co drugi dzień. Od zera zaczynałam. Czy wszyscy początkujący mię słyszą? Ja też nie umiałam biegać i też bardzo walczyłam. Ja też! No! A proszę, jaka teraz zuch dziewczynka wyrosła :) 

Pomyślałam sobie wtedy pamiętam, przebiegniesz Bo maraton, będziesz mogła wszystko! Zawojujesz świat, możliwe zmienisz w pewne, będziesz twarda, mocna, będziesz nie do pokonania! Czymże mogą być inne bariery, problemy i niepowodzenia, mówiłam sobie w duchu, jak człowiek maraton potrafi przebiec! No czymże? Hehe, głupiutka. Oczywiście świata nie zawojowałam i wciąż nie za wiele mogę, nawet też sporo straciłam, ale z pewnością tego momentu, w którym postanowiłam sobie "tak kurde, przebiegnę maraton" nie zapomnę do końca życia. I żałować też nie będę, nawet na starość, przy chodziku, i z endoprotezą w biodrze. 

Na początku chciałam ten maraton przebiec i ukończyć, potem zmieścić się w 5 godzinach, a kiedy fajnie wyszła mi debiutancka połówka, realnie zaczęłam już marzyć o złamaniu czwórki. I udało się! W kronikach biegowych zapisał się wynik 3:51, a szeregi maratończyków zasiliła taka jedna nowa. Kojarzycie.

Finisz na XI Cracovia Marathon. Od tego momentu, nic już nie było takie samo...

I zapadłam na chorobę. Defectus Życiówcus. Czyli epidemię szerzącą się ostatnio dokoła z narastającą wręcz siłą, zwłaszcza w środowisku ludzi w rajtuzach - tj. notoryczną walkę o podwyższanie poprzeczki, przekraczanie granic i bicie (komu one winne?) tych cholernych życiówek.

Plan na Maraton Warszawski i złamanie 3:45 zrealizowałam idealnie, i to nawet z 2-minutowym zapasem. Zostałam BOhaterką Narodowego, ba! siły jeszcze miałam na pozowanie fotografom tuż przed linią mety, a podczas pomaratońskiego masażu to nawet telewizyjnego wywiadu udzieliłam. Ha! Który się - rzecz jasna - nigdzie potem nie ukazał :)

BOhaterka Narodowego. 34 Maraton Warszawski 

Następne dwa maratony nie wyszły. To znaczy się nie pobiegłam przez kontuzje, które to może nie uniemożliwiały mi biegania, ale na pewno nie sprzyjały podkręcaniu obrotów. A po co biec i się męczyć, jeśli nie po życiówkę? Myślałam. Łorlen Łorsoł nie wyszedł przez shin splints, a królewski dystans w Koszycach przekreśliłam ITBSem. Jak ja lubię mieć kontuzje "typowe dla biegaczy". Uwielbiam.

Nastał jednak rok 2014 i przyszedł czas na Barcelonę! Odgryźć się chciałam, tamte dwa niewyszednięte maratony odbić, życiowe rewolucje odreagować, dla siebie go chciałam pobiec, zajechać się, rozpierdolić kiosk, złamać 3:30 i ómrzeć. Tylko tyle. A mówią, że miewam zbyt ambitne plany... Jak się to potem skończyło, chyba wszyscy wiedzą. Bardzo ładnie pobiegłam wtedy, bardzo! 3:26 zamyka usta wszystkim :) Mi wciąż też. A relacja (przeczytali?) również i bynajmniej niezgorsza :)

I po barcelońskim kiosku

9 giorni, 12 ore, 8 minuti, 41 secundi
Logiczne rozumowanie zakładałoby więc teraz walkę o kolejny personal best. W 21. Maratona di Roma, który już za 9 dni, 12 godzin, 8 minut, i 41 sekund. Tak ze 3:25 lub 3:20 pewnie nawet. Noo! Czyli tempo przelotowe 4:45 lub szybsze (słabo mi). Ale w Rzymie walki o życiówkę nie będzie! A na blogu jojczenia, jaka to ja jestem nieprzygotowana... Taka nowość, spox, nie tylko dla Was, sama wciąż jestem w szoku i nie mogę przejść z tym do porządku dziennego. Jak to mam biec, jeśli nie po najlepszy z możliwych wynik? Jak? 

Ano normalnie. Chyba. Nie trenowało się, to się i nie pobiegnie! Nie chciało się cisnąć WB2, to nie będzie glorii i chwały oraz łez szczęścia na mecie. Nie będzie lajków (buuuu!), pojechanych komci z gratulacjami pod relacją oraz wizyt w zakładach pracy. Wywiadu też nie będzie...

A kiedy już biegałam, to wspierał mnie wówczas OSHEE FOR RUNNERS . Bardzo smaczny jak na izo i taki pozytywnie pomarańczowy :) 

Będzie po prostu normalnie! Lżej (nie piszę, że lekko, wszak to maraton), bardziej turystycznie i bez presji. Bez zajeżdżania się, ale też nie spacerkiem, gdyż nie mam zamiaru 6 godzin spędzać na trasie, która ponoć i tak do łatwych nie należy. Ma być po prostu przyzwoicie. I radośnie.

I wiecie co? Mimo, iż nie ma tego przedstartowego stresu, motyli w brzuchu i delikatnie paraliżującej ekscytacji (przynajmniej na razie), to i tak cieszę się jak diabli. Podróż wspólna będzie, przygoda, miasto ponoć przepiękne (no, nie byłam!) i jeszcze smaczniejsza pizza i makaron! No i znowu przebiegnę maraton! Hopsa.

Ale za to jaka to ja nieprzygotowana jestem!!!